بازگشت
صلح را با صلح خواهان میتوان تامین کرد
عبدالو کیل کوچی عبدالو کیل کوچی

مادامیکه استعمارپیر،دربرابرخلقهای بپاخواسته وجنبش های آزادی خوهانه ودموکراتیک تاب مقاومت خود را از دست داد ، به نیرنگ تازه ی پرداخت و آن تقسیم و تجزیه مناطق، خط کشیدن بر پیکر ملت ها واقوام برادر ساکن در یک سر زمین واحد  وتاریخی بود که با پاشیدن تخم نفاق ودشمنی دربین مردم و در تبانی با مشتی از امرای جبار دست نشانده وجیره خوار، میراث شوم خود را بجا گذاشت .این اثرات زشت بجا مانده بخاطر بقای تسلط ، دوام وابستگی ها ،آماج گرفتن ثروت های طبیعی وملی کشور ها ، توسعه بازار فروش ، وابستگی های نظامی ،عقب نگهداری عمومی وداغ نگه داشتن بستر جنگ درین وآن گوشه دنیا نیرنگ های دیگری بود که بوسیله آن آتش جنگ رابرای دیگران وبازار فروش را برای خود گرم نگهدارند .واز التوای جنگ مناطق آسیب دیده بهره برداری کنند .که نمونه های بارز آن در سرزمین فلسطین ، بعضی  کشور های عرب ، افریقا و کشمیر در آسیا میباشد .

یکی از نمونه های نا میمون آن خط استعماری وتحمیلی نامنهاد دیورند است که چون اژدهای در کمین کشورما بوده که این خط نامنهاد اقوام وقبایل وملیت تاریخی پشتون بلوچ ودیگران را که در طول تاریخ همانند یک تن واحد ودر فضای صلح وصفا می زیسته اند، از هم جدا ساخته وبه دو طرف تقسیم کرده اند. چنانچه موجودیت این خط استعماری با جدا سازی خانواده گی ، عشیره یی وقومی خصومت های را بوجود آورده است که دشمنان افغانستان از آن براحتی بهره برداری میکنند . گفته میتوان این خط تحمیلی مطابق میل بیگانه ، نگرانی هردو طرف را بوجود آورده است. مردم آزادی دوست اطراف خط از موجودیت آن رنج مبیرند وپاکستانی ها از بر طرف شدن احتمالی آن در هراس اند که با همین نگرانی پاکستانی ها برای نگهداری این خط نام نهاد نمی خواهند در همسایگی شا ن کشوری با امن، قوی وپیشرفته وجود داشته باشد به این ترتیب در کشور ما جنگ صادر میکنند . از آن مار بر پشت پایی زند + که نا گاه سرش را بکوبند به سنگ ـ جنگی که از گذشته ها وبخصوص از سی سال تا بدین سو افغانستان در آتش آن میسوزد . کشوری که در همسایگی ما  بنام پاکستان که بیشتر از نیم قرن از عمر آن میگذرد بگونه فرمایشی طرح وبراساس آیده لوژیک ساخته شده است ، موجودیت وبقای خود را در وجود نظامیان وعمدتا نظامی گری وصدور جنگ درافغانستان می بیند .چنانچه نظامیان پاکستانی نگرانی شانرا روی مسایل کشمیر وخط دیورند با ایجاد رعب وحشت وصدور حملات انتحاری در کشور ما برطرف ساخته خواب آرام مردم خود را نیز ازبین برده اند . تداوم جنگ در افغانستان ویرانی کشور ، مرگ ومیر وکشتار انسان های بیگناه ، فقر ،مرض بدبختی بیکاری وسیه روزی ببار آورده وصدها هزار هموطن ما را به کشور های بیگانه آواره ساخته است .آنها که عاملین جنگ را بدبختانه از داخل کشورخود ما سرباز گیری کرده وبنام کمک های برادرانه و اسلامی افغان رابر ضد افغان و استقلال وتمامیت ارضی ، آبادی واقتصاد عزت وتاریخ ، افتخارات وسلامتی کشورش ترغیب وتشویق وتمویل کرده واز آن لشکرتباهکاری را از بطن خودش ساخته وبه همراهی آنان زیر ساختار های اقتصادی، نظامی، دفاعی ، فرهنگی وآبدات تاریخی کشور مارا ویران ودگر گون کردند، بنیاد گرایان اسلامی پاکستانی با تکیه بر بیگانگان حتی بر ولینعمتان خود نیز رحم نکرده ودر تبانی با تروریزم بین المللی جنگ رابر مردم افغانستان تحمیل کردند ودرین جنگ جامعه جهانی را نیز با خود درگیر ساختند .وافغانستان را میدان حملات وتخت وتاز خود قرار دادند . روز ها وهفته ها ی نیست که در اثر تجاوز وحملات انتحاری از آنطرف خط منحوس دیورند در کشور ما جان دها وصدها انسان پیر وجوان، طفل ومادر قربانی تجاوز ناپاک تروریستان نشود. مردم خسته از جنگ افغانستان برای نجات وطن ،از حالت کنونی، صلح می خواهند وبرای تامین صلح نیاز مند دولت قوی با ثبات ودارای قاعده های وسیع میباشند. دولتی که بتواند اولا در داخل خود نظام عادلانه ودموکراتیک رابر قرار سازد و دست ظالم هارا از سر مظلومین کوتاه ساخته فساد اداری وغارت دارایی های عامه را ریشه کن نماید، وحدت ملی را بشکل بنیادی تحکیم بخشد وعدالت اجتماعی را بر پاداشته ،حقوق وآزادی های دموکراتیک وقانونی را تضمین کند ودر یک کلمه دولت سراسری ومدافع قانون باشد . اکنون کشور ما قبل از همه به وحدت وفاق ملی نیاز مند است وحدت ملی میتواند با مشارکت همگانی کمپاین صلح را به سطح سر تاسری کشور، منطقه وجهان ایجاد وبه منصه پیروزی رساند .کمپاین صلح زمانی به واقعیت مبدل خواهد شد که جمعامد مسئولان اموربا مشارکت همگانی اعم از روشنفکران وطنپرست ، ترقی خواهان کشور ، انسان های موءمن پاکنهاد، وطندوست وعدالت خواه در یک جرگه سراسری صلح بروال گذشته ها درکنار هم قرار گیرند ومردم بوسیله نماینده گان با اعتبار خود در سرنوشت کشور آبایی شان سهم بگیرند زیرا مردم تصمیم گیری روی سرنوشت خود را حق مسلم خود دانسته هیچ کسی باید از آن  چشم پوشی نکند زیرا نادیده گرفتن مشارکت همگانی باری در کنفرانس تاسیس نخستین اداره موقت نا پایداری اوضاع را در سطح کشور بوجود آورد که تا اکنون کفاره آنرا مردم افغانستان می پردازند ولی در حال حاضر که مسئله کشوری وحیات ملی روی بحث قرار دارد این صدا صدای صلح است صلح کار چند موی سفید به تنهایی نبوده بلکه صلح را میتوان با معتمدین مردم  واشخاص دلسوز ، آگاه ،باخرد وروشن ضمیر با میکانیزم های علمی وعملی بدست آورد. به این باورم تا وقتیکه جنگ از جاییکه شروع شده است در همانجا حل وفصل نگردد وتا زمانیکه جنگ در آنطرف سرحد باشد وما در سطح کشور مصروف شاخچه بری وکوشش برای پیدا کردن صلح به نقاط دیگر دنیا سرگردان باشیم ، تا وقتی که یک دولت قوی مقتدروکثیرالبنیاد به وجود نیاید وکار به اهلش سپرده نشود وریشه های تعصبات قومی ولسانی ،فساد اداری ،اختلاس ودستبرد بدارایی های عامه ازبین برده نشو، با این گونه  صف آرایی ها ونمایشات صلح واقعی بعید بنظر میرسد . همین اکنون هزاران هزار هموطن با تحصیل وبا دانش وطندوست وعدالت خواه از حق کار وتصمیم گیری روی مسایل حیاتی  کشور شان بشکل مستقیم وغیر مستقیم محروم اند . پس  با این پروسه غیر عادلانه چگونه میتوان از کارایی جرگه هایکه دارای کمبودی های فراوان باشد توقع تامین صلح رانمود .صلح در وطن ما وقتی میسرمیگردد که پیش زمینه های آن بوسیله افراد واشخاص ملی وطنپرست بمنظور تقویت وحدت ملی تحکیم دولت واداره سالم ، تاسیس وتقویت زیر ساختار های اقتصادی زراعت وصنعت پیدا کردن اشتغال وکار برای بیکاران وتحصیل برای جوانان ودفاع از ارزش های دموکراتیک قانون اساسی وحقوق زنان کار موثر وهمه گانی صورت گیرد .

وطن ما افغانستان نسبت به هر زمان دیگری به صلح و امنیت نیاز مند است که با وحدت ملی همبستگی وطنپرستانه وفاق ملی وآگاهی مردم از سرنوشت حال و آینده شان  وجلب  حمایت جهانی از روند صلح آمیز در کشورمیتوان جنگ را مهار کرده وصلح این آرمان توده های ملیونی کشور مارا تامین نمود .آنگاه صلح پایدار بوجود خواهد آمد که به وسیله صلح خواهان میتوان آنرا بدست آورد .        

 


October 15th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات